Margje blogt: Woodrow&Woodrow

Tijdens het schrijven van VERWOEST had ik iemand nodig die mij feedback wilde geven. Ongezouten en scherp.

Micky, mijn zoon (14 jaar) wilde wel stukjes voor me lezen. (Voorwaarde was wel dat hij net zo veel Snickers mocht eten als mij tijdens het schrijven… Prima, met een beetje omkopen is niks mis.)

Al snel (zo’n tien Snickers verder) werd hij mijn ‘co-writer.’

Want hij dacht mee over de verhaallijn, de personages en het plot. We maakten een storybord, zetten de lijntjes uit en we pasten dingen aan. Alles moest draaien om een bloedje spannende ontknoping.

Soms werd ik gek van Micky.

Want hij is eerlijk. Heel eerlijk. Aan een zuchtje tijdens het lezen, kon ik merken dat ik iets niet goed had gedaan. Of aan knikjes dat het juist wel top was. Ook zijn manier van scrollen door de tekst was een signaal. Hoe sneller, hoe beter.

Het hoofdstuk dat Juul het oude poppodium betreedt, ‘schreef’ Micky.

Mam, de decibellen moeten in haar oren dreunen. Ze moet kapot gaan van angst door al die geluiden. Kom, laat mij eens.

Micky en ik: we hebben de smaak te pakken. Ook mijn nieuwe jeugdthriller SNITCH hebben we samen gemaakt.

Toen bekend werd dat VERWOEST één van de kerntitels was voor de Jonge Jury 2018 waren we blij. Nee, we waren echt niet normaal blij!

Maar ik ga niet in mijn klas vragen om te stemmen, hoor. Dat is voor schut.

Dus vraag ik het aan jullie, please stemmen jullie op VERWOEST?

Benieuwd waar VERWOEST over gaat? Kijk de onderstaande boektrailer!