Kevin blogt: een interview met daniëlle bakhuis

Door de Jonge Jury kom je in contact met nieuwe boeken en schrijvers. De eliminatie van Daniëlle Bakhuis trok meteen mijn aandacht. Ik kende het nog niet en was ervan overtuigd dat dit boek haar debuut (eerste boek) was. Ik wilde graag alles weten en besloot haar te interviewen. Het bleek haar achtste boek al te zijn. Oeps! Gelukkig vond Daniëlle mijn vergissing niet erg en het interview mocht ik alsnog doen 😉

Over de hele breedte van de muur zijn gifgroene letters opgelicht. Met elke tel zwelt het groen feller aan, totdat het een zachte gloed de ruimte in werpt en onze gezichten verlicht. Ik lees de woorden op de muur één, tien, honderd keer, maar ze krijgen geen betekenis in mijn hoofd.

ELIMINEER DE HELFT OM DE ANDEREN TE LATEN LEVEN.

Toen ik dat las begon meteen de spanning, twijfel maar ook de onzekerheid toe te slaan. Wat doe je in zo’n situatie? Wie kan je vertrouwen? Wie moet er dood? Vanaf dat moment was ik dus gegrepen. Wie zou ík elimineren om te blijven leven? Daniëlle Bakhuis zet in dit boek een vraagstuk neer dat tot denken aanzet. Hierdoor is dit verhaal mij tot de dag van vandaag bij gebleven. Erg knap, want ik heb ondertussen honderden boek gelezen! Ruim vijfenzeventig procent van die boeken blijven mij niet bij. Dit boek zal ik nooit vergeten.

Ik, als leesfanaat, hou van spannende boeken. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Terwijl ik De eliminatie aan het lezen was, merkte ik dat Daniëlle een fijne schrijfstijl heeft. De zinnen lopen goed in elkaar over en het woordgebruik en de overgangen lezen fijn.

Toch is er ook een minpuntje aan het boek. Toen het boek op mijn deurmat viel was ik druk bezig met studeren. Die avond, rond een uur of zeven, was ik klaar. Ik besloot om vast een paar hoofdstukken te lezen… En toen was het opeens middernacht en het boek was uit. Met een diepe zucht sloeg ik De eliminatie dicht. Ik was zo door het verhaal gegrepen, dat de tijd vooruit was gevlogen. Maar ik moest de volgende dag alweer om zes uur op! En dat was nog niet het ergste; het verhaal bleef maar door mijn hoofd spoken. Wat zou ík doen? Kortom: slapen lukte niet echt. Mijn waarschuwing voor jullie is dus: hou je van nachtrust, lees dit boek dan niet in de avond!!

De volgende dag wist ik het zeker, ik wilde méér over dit boek weten en besloot Daniëlle Bakhuis te interviewen!

Kevin: Wanneer bent u begonnen met schrijven?
Daniëlle: Toen ik achttien jaar was. Ik begon met schrijven voor tijdschriften als Fancy. Vanaf mijn achttiende leefde ik al van de pen. Oftewel ik verdien mijn geld met schrijven. Mijn eerste boek kwam uit op mijn zesentwintigste. Dat was een non-fictie: een boek met feitjes over de liefde. Ttotaal iets anders dan ik nu schrijf dus!

Kevin: Waarom bent u journalistiek gaan studeren?
Daniëlle: Bij Fancy zeiden ze dat het handig was om journalistiek te studeren, want dan heb je altijd een diploma om op terug te vallen. Met het werk bouwde ik wel ervaring op, maar ik had geen diploma. Een diploma is handig om te hebben. De opleiding ben ik dus naast mijn werk gaan doen.

Kevin: Voor welke tijdschriften heeft u gewerkt?
Daniëlle: Na Fancy werkte ik mee aan het blad van Nickelodeon, maar deze tijdschriften bestaan inmiddels niet meer. Tegenwoordig werk ik voor Cosmogirl en Girls.

Kevin (lachend): De girls is toch een blad, waarin jongens graag de rubriek ‘sekstalk’ lezen? 
Danielle: Haha, ja dat klopt. Wist je dat het echte brieven en mailtjes zijn van meiden die om hulp vragen?! Het zijn soms vragen waar je oren van klapperen 😉

Kevin: Welke artikelen vindt u zelf het leukst om te schrijven?
Daniëlle: Dat zijn vooral human interest interviews, ‘gewone-mensen-interviews’ dus. Gewone mensen met een bijzonder verhaal. Al zijn dat soms ook heftige verhalen… Door mijn ‘brave’ leven, haal ik mijn spanningen uit de verhalen van anderen.

Kevin: Waarom bent u overgestapt naar het schrijven van boeken?
Daniëlle: Mijn droom was altijd om een boek te schrijven. Maar ik vind het schrijven van boeken niet per se leuker dan het schrijven van artikelen hoor! Als ik een boek heb geschreven, vind ik het schrijven van boeken het leukste. Als ik een artikel schrijf over een leuk onderwerp, vind ik het schrijven van artikelen het leukste. Alhoewel…. Nee, nou ja, misschien vind ik het schrijven van boeken toch nét iets leuker 😉

Kevin: Omdat uw boek De eliminatie net uit is?..
Daniëlle: Ja, dat ook! Bij journalistiek werk je in opdracht. Je schrijft een artikel over een bepaald onderwerp. Bij een boek bepaal je zelf het onderwerp!

Kevin: Hoe kwam u op het idee van uw eerste boek?
Daniëlle: Toen ik nog voor Fancy schreef, mocht ik veel artikelen over de liefde schrijven. Op een gegeven moment wilde ik graag een non-fictie boek over dit onderwerp schrijven: een boek met feitjes. Het werd een boek dat situaties beschrijft van ‘Help, ik ben verliefd’ tot ‘Hoe maak ik mijn relatie uit’.

Kevin: Over welke thema’s, naast de liefde, schrijft u verder?
Daniëlle: Het leukste thema om te schrijven vind ik de werking van groepen, oftewel groepsdynamiek. Dit verwerk ik in elk boek. Ik vind het interessant om te weten waarom mensen anders doen in groepen dan één op één. Mensen reageren in vriendengroepen net een tikkeltje anders. Dat vind ik fascinerend.

Kevin: Hoe bedenkt u het onderwerp van uw boeken?
Daniëlle: Voor De eliminatie kwam ik op het idee doordat ik, onderweg naar een schoolbezoek, in slaap viel in de bus. Toen ik wakker werd zaten er nog maar een paar mensen in de bus. Een oude man, een jonge vrouw met een baby en een man die er heel ziek uitzag. Opeens kreeg ik een idee: wat als we een ongeluk krijgen en ik kan maar een persoon redden. Wie red ik dan?

Kevin: Leest u zelf veel?
Daniëlle: Nee natuurlijk niet! Als ik iets verschrikkelijk vind zijn het boeken… – lacht – Nee, ik lees veel boeken. Gemiddeld één per week. Vooral Young Adult en/of enge boeken.

Kevin: Wat is uw eigen favoriete boek?
Daniëlle: Mijn laatste boek. Die vind ik het beste gelukt. Ik wilde zo graag zo’n soort boek schrijven. Eerst twijfelde ik nog, maar ik heb het gedaan!

Kevin: Waarom twijfelde u?
Daniëlle: Kinderen houden van grote thema’s; van dingen die ver van hen afstaan maar waar ze wel nieuwsgierig naar zijn. Zoals de dood… Die maken ze hopelijk niet (te vaak) mee, maar door erover te lezen maken ze er wel kennis mee.

Kevin: Wat zou ú doen, als u in die bus zat? 
Daniëlle: Janken, heel hard janken! Paniek, paniek, paniek! Ik ben totaal geen held. Een beetje zoals de violist in het boek, maar doordat ik niet zo’n held ben, zorg ik dat de hoofdpersoon dat juist wel is. Die doet dingen die ik nooit zou durven.

Ook benieuwd geworden naar De eliminatie? Haast je dan naar de dichtstbijzijnde boekhandel en scoor dit boek ook!

Groetjes,
Kevin

Deel deze pagina:

Blogs